Aanwijzend voornaamwoord

Aanwijzende voornaamwoorden verwijzen nadrukkelijker ergens naar dan andere voornaamwoorden. Vergelijk bijvoorbeeld:

1. Is Joost er al? Nee, die heb ik nog niet gezien.
2. Is Joost er al? Nee, ik heb 'm nog niet gezien.

In zin 1 wordt een aanwijzend voornaamwoord gebruikt, in zin 2 een persoonlijk.

Aanwijzende voornaamwoorden kunnen zowel zelfstandig gebruikt worden (zoals in zin 1), als niet-zelfstandig, zoals in: 'Dat meisje kan prachtig zingen.'

Voorbeelden van zinnen met aanwijzende voornaamwoorden zijn:

• Die boeken moeten nodig opgeruimd worden.
• Ik zou dat niet zo stellig durven zeggen.
• Zulke dingen kun je niet ongestraft doen.
• Wil je deze chocolaatjes, of heb je liever zulke?
• Zo'n huis is niet voor iedereen weggelegd.